Strach zupełnie nowy

WYKŁAD MATEUSZA ŻURAWSKIEGO

Witkacy chętnie sięga po groteskę w duchu opowieści grozy. W jego dramatach nie brak męskich potworów i demonicznych kobiet, wyrafinowanego okrucieństwa i niszczącego erotyzmu. Wszystko to jednak w gruncie rzeczy dekoracje tandetnego piekła, rodem z berlińskiego tanglu czy paryskiego guignolu. Popularny horror to jeszcze jedna z wielu konwencji, którymi Witkacy gra z szaloną dezynwolturą, ale i z żelazną konsekwencją. Rozbijając skostniałe struktury współczesnej mu dramaturgii, dąży do tego, by teatr z bezpiecznej mieszczańskiej rozrywki na powrót stał się sztuką dającą przeżyć „metafizyczny dreszcz”. Zza makabrycznych błazeństw Witkacego przebija autentyczny niepokój istnienia i, wyrosły między innymi z doświadczenia wojny i rewolucji, paraliżujący lęk przed nieuchronną katastrofą.